Koniec wakacji

Już wrzesień i szkoła! Lecz zanim rozpocznie się edukację,
pani dzieciaki pyta, jak im minęły wakacje.
Przekrzykują się dzieci, każde się pragnie pochwalić,
jak cudne miało wakacje! I w innych zazdrość rozpalić.

'Podróżowałam po całym świecie! Do krajów dalekich i bliskich!
Mam tyle zdjęć i pamiątek, że chyba nie zliczę ich wszystkich!
Byłam we Francji: zwiedzałam katedrę Notre Dame!
Weszłam na Wieżę Eiffla... Najpiękniej jest właśnie tam!'

'A ja, a ja - krzyczy Tadzio - leciałem do Ameryki!
Każdy powinien tam jechać, dorośli i małe smyki!
Poznałem indiańskie plemię; tańczyłem też deszczu taniec!
Na dnie przytulnego kanionu przygotowałem posłanie!'

'Bawiłam się świetnie w tym roku wśród tłumu radosnych Włochów.
Jadłam spaghetti i pizzę, i lody włoskie - po trochu!
Z Rzymu jest blisko Wenecja - miasto tysiąca gondoli.
Kanały zamiast uliczek... Tam pływać można do woli!'

'Berlin - mądrzy się Zosia - istotny to punkt podróży.
Ich piwo najlepsze na świecie - dobrze na zdrowie służy!
Ja oczywiście nie piłam... Tak tylko mówił mi tato!
Wolałam zimny Milch sączyć - jest idealny na lato!'

Ostatni odzywa się Zbyszek: 'Byłem w dalekiej Japonii!
Tam gejsze z białymi twarzami od ust aż do samej skroni!
Wspiąłem się na Mur Chiński, widziałem dwóch samurajów!
Herbata zaś jest najlepsza w Kwitnącej Wiśni Kraju!'

Krzyczą uczniowie, skaczą, śmieją się głośno szaleni!
Jedynie Jaś i Małgosia milczą, po twarzach ich mkną bure cienie.
Wychowawczyni dłonią ucisza dzieciaki w klasie.
'Co porabialiście, dzieci, w wakacji minionym czasie?'

Rumienią się Jasiek z Małgosią, z wstydem spuszczają spojrzenie.
Z piersi Jasia wyrywa się cichuteńkie westchnienie.
'My nie zwiedzaliśmy świata. U babci byliśmy w daczy.
Jest sama i taka wizyta dla niej tak wiele znaczy!

Na łące leżeliśmy plackiem, nad głową rachując motyle...
Łąka od gwaru, hałasu wspaniałym jest azylem!
Potem zbieraliśmy w lesie słodkie jak miód maliny.
Palce zafarbowały czarne jak smoła jeżyny.

Okrągłe kuleczki jagód i ściółką pachnące grzyby.
A wcześniej, o świcie nad rzeką złowiliśmy cztery ryby!
Gdy słońce gasło, na plażę biegliśmy z bliską osobą.
W milczeniu patrzyliśmy w morze, po prostu ciesząc się sobą.'

Dodała Gosia: 'O świcie na taras chodziliśmy z bratem,
bo trzeba wam wiedzieć, kochani, że najpiękniejsze wschody są latem!'
Już nic nie mówią oboje; smucą się Małgosia z Jasiem;
z kanionem, Japonią nie może się równać świt na tarasie!

Pani się jednak uśmiecha. 'Mieliście piękne wakacje!
Nie liczy się miejsce, dzieci i co do tego mam rację!
Pamiątki się zgubią, a miejsce wypoczynku się zmienia,
lecz tym, co pozostaje na zawsze, są WSPOMNIENIA!'

Magdalena Lipniak-Młyńczak