Skarb w królewskim ogrodzie

Królewska straż pewnego dnia

w ogrodach skarb znajduje.

Nad wiekiem przez godziny tkwi,

podważyć je próbuje.

 

Nie działa nóż, nie działa łom,

rąk siła zda się na nic.

Choć ciężko im, zmęczeni są,

ich zapał nie zna granic.

 

Wtem jeden z nich podnosi wzrok.

"Znalazłem klucz do skrzyni!" -

krzyczy i swój wydłuża krok.

Potem honory czyni.

 

Z dziurki na klucz wyciera kurz,

w nią wsuwa trzon podłużny,

przekręca i - zawód, bo cóż!

Schowek jest całkiem próżny!

 

Wsłuchując się w ogrodu szum,

czarodziej się przechadza.

W aleję, gdzie strażników tłum,

ciekawość go sprowadza.

 

"Powiedzcie, czy dzieje się coś,

żeście się w kupę zbili?"

"Wśród krzewów róż" - powiedział ktoś -

"skrzynię żeśmy odkryli!"

 

 

"Sądziliśmy, że w kufrze skarb

atłasu płat otula,

lecz kufer, cóż - nic nie jest wart,

wiatr wewnątrz skrzyni hula!"

 

"Najgorsze, że na nic się zdał

fakt, że klucz leżał blisko!"

Strażnik, co go przy sobie miał,

podaje znalezisko.

 

Owija mag w magii swej nić

stal zimną w jednej chwili.

"Każdy z was tu o skarbie śni,

spójrzcie więc, moi mili!"

 

Wrzuca ten klucz w fontanny zdrój,

gdzie wodą go obmywa.

Zdejmuje klucz rdzy, brudu strój,

istotę swą odkrywa.

 

I nagle - ach! Co to za cud!

Po zejściu warstwy błota

błyszczy się jak na słońcu lód

klucz ze szczerego złota!

 

A morał jest spisania wart

wielkimi literami:

zwykle masz ów wyśniony skarb

dokładnie przed oczami!

 

Magdalena Lipniak-Młyńczak